Koud laatste weekend

Hola,
Ja, dit is ‘m dan, misschien wel mn laatste blog die ik vanuit Ecuador schrijf… Komende vrijdagmiddag stap ik namelijk op het vliegtuig om met een tussenlanding in Panama en in Amsterdam (ja, erg he, maarja, lekker 3 uur stroopwafels en kaas eten!) zaterdagmiddag op Brussel te landen.

Maargoed, eerst nog ff Ecuadornieuws!
Afgelopen woensdag was mn laatste Engelse les in Zuid. Omdat er maandag maar 2 kinderen waren gekomen (van de 13 totaal) ivm vakantie had ik er niet zo veel hoop in, maar uiteindelijk kwamen er toch nog 4 dus dat was al stukken beter. Ik had van tevoren al met ze afgesproken dat ze carnaval mochten vieren. Dus eerst gewoon de les normaal opgestart, daarna twister gespeeld en toen wilde ik al met de carnaval beginnen maarnee; ze moesten en zouden per se iets voor mij maken. Super lief want dat had ik helemaal niet verwacht. Ik kreeg van iedereen een zelfgemaakte kaart; echt heel leuk. Daarna was het dan eindelijk tijd voor carnaval. Ik had de eieren en het meel verboden maar verder was het echt Ecuadoriaans carnaval; een groot watergevecht! En dan voornamelijk met waterballonnen. Iemand had ook een schuim-spuitbus bij, dat hoort hier ook bij carnaval. Dus een halfuur lang mekaar met waterballonnen bekogeld, toen nog een laatste foto gemaakt en een laatste knuffel en toen zaten ook mijn Engelse lessen er op…

De dagen dat ik nu nog werk werk ik op het vakantieprogramma in Noord. Dit houdt in dat we halve dagen werken, alleen de ochtenden, maar dat wel alle kinderen ‘s ochtends mogen komen. En dan doen we de hele ochtend leuke dingen; spelletjes spelen, zingen, knutselen, naar het park, etc. De helft van de middagen hebben we intussen al besteed aan opruimen want het was een grote zooi in Noord. De dagen zijn heel rustig want maar de helft van de kinderen komt. Aan de ene kant heel leuk want je hebt dus genoeg tijd om alle kinderen lekker veel aandacht te geven. Aan de andere kant ook wel een beetje jammer want ik kan dus ook maar van de helft van de kinderen afscheid nemen…

Van afgelopen vrijdag tot dinsdag hebben we feriada (=vrij) door de carnaval. Renkse en Lianne, de overige twee vrijwilligers in het huis, zijn donderdagavond al naar Atacames (strand) vertrokken om daar carnaval te vieren. Ik ging niet mee want ik wilde nog andere dingen doen omdat het mijn laatste weekend was. Afgelopen vrijdagmiddag ben ik (met heel veel bussen want er ging geen rechtstreekse) naar Quilotoa gegaan. Quilotoa is een heel klein dorpje in de bergen en niemand zou er ooit van hebben gehoord als het kratermeer Quilotoa er niet bij gelegen zou hebben (’t dorp bestaat dan ook uit 10 hostels, 2 winkeltjes en wat huisjes en dat is het). Zaterdag zou ik dan van Quilotoa naar Chugchilan gaan lopen, een iets groter dorpje 10km verderop. Die nacht was het ijskoud, heb met al mn kleren, inclusief muts, aan geslapen. En de grote pech; de volgende dag regende het en was het zo mistig dat je ongeveer het einde van de straat kon zien. En dat terwijl Quilotoa eigenlijk een hele droge plek is. Toch maar gaan lopen, ik bedoel, het was toch mijn laatste kans, maar het meer heb ik dus alleen een paar keer tussen een mistvlaag door gezien. Kei zonde dus. Het wandelen naar Chugchulan was wel heel leuk en de mist was aan de andere kant iets minder waardoor het uitzicht ook nog wel mooi was. Mijn gids was trouwens zo’n hele mooie indigena-vrouw van de Andes, en die liep dus gewoon in een rok, met van die schoenen waar ik al blaren van zou krijgen van de Kerkepas op en neer lopen en een plastic zak over dr hoed voor de regen. Geweldig. Na 4 uurtjes was ik in Chugchilan, waar ik werd afgezet bij Hostal mama Hilda. Dat bleek echt een supermooi hostal te zijn, inclusief hangmatten buiten (waar ik nu dan niet zo veel aan had met die regen) en een kachel (waar ik heel veel aan had; mn kleren hebben er 3 uur te drogen gehangen en mn schoenen hebben er de hele nacht zelfs gestaan). En hoe krijg ik het voor elkaar; ik kom alweer 2 Nederlanders tegen! Stel van 28 jaar dat alles in Nederland verkocht had om voor onbepaalde tijd in Zuid-Amerika te reizen. De hele middag en avond met hen gekletst; was echt supergezellig want het regende toch lekker door en in Chugchulan was nou ook weer niet zo veel te beleven (op de koe na die midden voor ons hostal geslacht werd…). Volgende dag was het natuurlijk hartstikke zonnig, dat hadden we kunnen verwachten… Met de twee Nederlanders pakte ik om 9 uur de bus, dat was een hele beleving want die ging over paden heen waarvan je verwacht dat er nooit een bus (kan) komen en het uitzicht was geweldig. Bij Quilotoa besloten om toch nog maar een keer uit te stappen en naar het meer te gaan. En ja, dat was het waard; zo mooi! Sowieso al het idee dat dat meer in een vulkaankrater ligt vind ik geniaal, en daarbij is als de zon erop schijnt het meer groenig; echt super mooi dus. Na een uurtje de bus weer in en via Latacunga naar Quito terug. Daar afscheid genomen van de twee Nederlanders en naar huis. En ik was nog maar net thuis en ik word opgebeld door mijn gastmoeder; Hee Marloes, heb je zin om morgen met ons mee te gaan naar de Cotopaxi? Ja? Oke, we halen je om 8 uur op. Ach, waarom ook niet? Dus de volgende dag vertrokken we (mijn gastgezin+vriend van moeder+gastneefje en –nichtje) richting Cotopaxi. Daar met de auto helemaal omhoog gereden tot aan waar we de vorige keer met de fietsen ook waren en daar uitgestapt. Het was deze keer helaas helemaal bewolkt, maar dat gaf het ook wel weer iets spookachtigs. Het plan bleek om naar de refugio (berghut) te lopen. Die is niet ver maar het pad erheen is wel stijl en dat merk je als je op 4000m zit (en al een half jaar niet meer sport). Het was ongelofelijk toeristisch, werkelijk iedereen sjouwde daar omhoog. Normaal gesproken zou t niks voor mij zijn maar met het gastgezin was het heel gezellig. En zo kwam het dat ik met carnaval 2013 op 4800m hoogte sneeuwballen stond te gooien midden op de evenaar. Het moet ook niet gekker worden :P We zagen nog een soort vos (ze noemden het Andeswolf maar ik vond ‘m er niet echt uitzien als een wolf) en toen daalden we weer af naar de auto. Gepicknickt en toen ik weer thuis was afscheid genomen. ‘Nos vemos en facebook!’.

Goed, en toen waren er nog 4 dagen over. Morgen (ja, ik typ dit maandag) ga ik misschien met 2 Belgische stagiaires die nu bij een gastgezin wonen ff de stad in. En natuurlijk dan nog even de laatste souvenirtjes kopen. Woensdag en donderdag nog 2 halve dagen werken, koffer inpakken en nog voor de allerlaatste keer van iedereen afscheid nemen en dan vrijdag het vliegtuig in…

Zo dat is een lang verslag geworden; jullie hebben iets te lezen! Ik ga trouwens geen foto’s meer op facebook zetten nu. Onze huiscomputer is namelijk kapot gevallen dus als we nu al internet zouden hebben thuis dan kan ik het in elk geval niet gebruiken. Daarom nodig ik jullie bij deze uit om de foto’s volgende week maar live in Druten te komen kijken :P

Nos vemos pronto!
Liefs Marloes